De dag is aangebroken dat we met de boot naar open zee gaan en dat we de orka’s en walvissen kunnen gaan ontmoeten.
In het echt dichtbij ze zijn. Ik stel mezelf de vraag of het echt nodig is om fysiek af te reizen naar de plek waar ze nu aan het jagen zijn.

Het is voor mij even wennen en kijken hoe ik mijn plek op de boot weet te vinden tussen allerlei toeristen, filmmakers en andere geïnteresseerden.
Om in een meditatieve staat te komen, keer ik mij steeds meer naar binnen, vind mijn eigen weg hierin en zoek de rustigere plekken op. Door mij ook nog eens met geluid via de muziek door mijn koptelefoon een diepere verbinding te vinden met mezelf, word ik als vanzelf begeleid naar een plek op het buitendek.

Inmiddels zijn we na ongeveer 4 uur varen op de plek waar de walvissen en orka’s worden gespot. Ik voel de enthousiasme, buiten is het koud en zonder me af van waar de meeste mensen staan te kijken of ze de walvissen kunnen zien. Er is een overweldigende zonsopkomst te zien met echt de kleuren zoals op foto!
Na een tijdje ( 4 uur varen naar open zee) vind ik op het achterdek alle ruimte en is het minder koud. Daar vind het gesprek plaats met een grote walvis.
Eerst waren er orka’s, ik stond achter het dek te wachten, een rustig moment en toen was hij daar, heel rustig heel kalm, ik voel het contact, een lijn en ik houd de lijn vast, focus. Hij verteld mij eerst dat hij zichzelf moest beschermen. Hij zwom tussen twee boten in en dat is heel gevaarlijk. Ook zei hij dat we contact hebben. Hij vraagt mij onvoorwaardelijke liefde te sturen als mens. Ik mijn hart nog verder openzettend en liefde uitzendend naar hem. ik wil je graag volgen, mag ik in mijn verbeelding op je liggen?
Ja dat mag.
W; Jullie mensen willen altijd maar alles zien.
E; Voor het contact met hem had ik  oog contact met de orka’s 2 stuks. Het raakte me en daarna kwam het contact met jouw. Ik heb het gevoel dat je me riep?
Ja de mensen kijken allemaal naar voren, maar jij kijkt ook naar achteren. In the back, there it is. Behind. Op het achterdek gebeurd het, daar vind de heling plaats. daar is het contact, maar alleen omdat jij nu zo straalde. Je hebt een plek gevonden op het schip waar je alle tijd kon nemen en er ruimte was voor heling en een gesprek. Dat heb je nodig en ik ook. Toen jij je onvoorwaardelijke liefde liet voelen, Ellen vrouw van de zee. Toen herinnerde ik je weer. Jij familie van mij. Ik weet we zijn er ook voor jouw en de groep.
E: Toen gebeurde het volgende: Nadat ik in mijn verbeelding op je lig en je weer omhoog komt, geef je mij jouw liefde en ik kan je volgen. Je vraagt me mijn sjaal af te doen, mijn keel vrij te maken, Eerst deed ik dat een klein stukje maar het moest helemaal af, mijn keel helemaal vrij en toen twee keer kraken van botten in mijn nek heel hard en stevig. Dat voelde heel prettig. Emotie komt vrij en ik weet je hebt weer te gaan, het word drukker hier achter op het dek.
E: mensen krijgen door dat jij er bent. Nu snap ik waarom je je niet echt liet zien, nou daar bedoel ik mee anders kwam iedereen naar ons toe.

E: Heb ik alles zo goed opgeschreven? W:Alleen nog dat stukje van afscheid nemen nog niet. W: De lijn is er, ik zal er altijd zijn, je hebt me echt gezien, gevoeld, gehoord en je hart uitgestraald, jij bent een van ons. Ja ik heb ook nog een keer met mijn vin naar je gezwaaid. blijf door ademen we maken er geen drama van. Het is zoals het is en altijd in elkaars hart.

Dankbaar en in stilte laat ik dit gesprek op me inwerken.