In de vroege ochtend, beter gezegd, midden in de nacht na een paar uurtjes licht te hebben geslapen en terwijl in huis iedereen op een oor ligt. Stap ik in de auto op weg naar het vliegveld. Na 3 kwartier te hebben gereden, zie ik onderweg sneeuw liggen, het brengt me al echt in winterse sferen.
De auto parkeer ik, zoals beschreven op een terrein, alleen mis de barcode die je nodig hebt. Mijn onzekerheid groeit en ik raak zenuwachtig dat het niet lukt op de een of andere manier en dat ik niet op tijd zal zijn. Daarbij komt ook nog dat ik hoog nodig moet plassen. Gelukkig lukt het me uiteindelijk om op het parkeer terrein te komen en voel me genoodzaakt mijn plas te laten lopen ergens buiten op het terrein, want ja wat moet je anders als er verder niets is. Een heel stuk verder zie ik een bus staan waar ik moet wezen, althans daar kom ik later achter. Hij had me bij het terrein opgepikt, als ik niet helemaal was komen lopen, maar dat wist ik toen nog niet. Ik had de bus gehaald en kon rustig ademhalen!
Op de luchthaven vind ik de weg en doorloop alle nodige stappen om uiteindelijk bij de gate aan te komen. Ik kijk wat om me heen en zie een paar vrouwen waarvan ik denk dat ze ook in hetzelfde groepje van mijn Speaking with nature reis zullen zitten. Ik laat het nog wat op z’n beloop en voel niet gelijk om erop af te stappen. Ik vind het nog wel lekker zo op mezelf, het is tenslotte ook nog vroeg in de ochtend.
De gate gaat open en via een bus worden we naar het vliegtuig gebracht. Ik stap in het vliegtuig en tot mijn verbazing zie ik een bekend gezicht, we lachen allebei, wat hè , hoe kan dit! Ik kijk op mijn stoelnummer en wat blijkt zit ik notabene naast deze bekende.
Deze bekende is de ex van een goede vriendin van mij. We zitten allebei heel verrast en vol ongeloof te kijken hoe dit mogelijk is. Bij dit gezin was ik 12 jaar gelden naartoe gereisd om ze op te zoeken op het eiland Aruba waar ze toen woonden. Wat een hele spannende reis was, toen ik voor het eerst zonder mijn gezin op mezelf op reis ging. Een reis met een eerste fysieke ontmoeting met de dolfijnen op Curaçao, paarden, slangen, schorpioenen enz. Nu zat ik naast hem op een nieuwe reis voor mezelf. Al enige jaren niet meer met elkaar gesproken, veel veranderingen en ieder zo zijn eigen weg gegaan, wat helemaal oké is. We waren goed bevriend. Alleen door hun scheiding ben ik voornamelijk alleen in contact met mijn goede vriendin (met zijn toen getrouwde vrouw) gebleven.
Toen die tijd hadden we allebei een gezin, met 3 jonge kinderen allemaal van dezelfde leeftijd. We hebben met elkaar een bijzondere een gezinsweek ervaren. Een mooie tijd waarin ieder zijn eigen ontplooiing ervaarde op diverse vlakken. We kwamen ook achter ons gevoeligheid en onze talenten. Ieder op zijn eigen tijd en manier. We maakten met onze kinderen opnieuw hun geboortes door. Wat ik als een mooi herstel ervaarde voor een nieuwe basis en verdieping in ons eigen gezin. We hebben mooie tijden met elkaar beleeft, gelachen, gehuild, verwonderd, onze kids die ook zo goed met elkaar klikte en zelfs allebei later nog een vierde kind rond dezelfde tijd mogen ontvangen.
Daar zaten we dan in het vliegtuig, hij voor zijn werk ik voor de reis ‘spreken met de natuur. Tijdens het bijkletsen, voelde ik door het hele gesprek een synchronie lopen een bijzondere samen komst van omstandigheden.
Hij had net te horen gekregen dat zijn huidige vriendin genezen was verklaard en dat de laatste behandeling aan was geslagen en ze een nieuwe toekomst tegemoet konden gaan. Met vol enthousiasme omarmde ik deze bijzondere ontmoeting en ging ik verder met de spannende reis.
We landen op Bergen in Noorwegen voor een overstap naar Tromso. Daar in Bergen aankomend gaan we ieder weer onze eigen weg en daar zou ook als het goed is mijn bagage naar de volgende vlucht zijn gebracht, wat later bij de gate toch niet zo bleek te zijn. Een collega’s van de vriend waar ik naast zat die goed Noors kon, had gezien dat je toch je bagage opnieuw in moest dienen. Gelukkig heeft hij het voor elkaar gekregen dat mijn backback het vliegtuig in ging. Bedankt jongens dat jullie mijn rugzak in het vliegtuig hebben gekregen! De reis ging verder naar mijn eindbestemming Tromso. Tijdens de reis de prachtige besneeuwde bergen vanuit de lucht zo mooi te zien. De bergen in bijzondere vormen zie foto. toch heerlijk zo’n hartvormige berg!
Op het vliegveld van Tromso aangekomen en toen kwam ik er al snel achter dat die 2 vrouwen inderdaad naar dezelfde plek gingen als mij. Voor vertrek had ik nog contact met de reisorganisator over de bus die ik te halen had en dat ik alle vertrouwen had dat ik die bus ging halen! ( het was de laatste bus die, die dag daarnaartoe ging). En zo ter plekke komt er inderdaad een bus aangereden
De bus heeft alleen niet heel duidelijk een bus nummer op de voorkant staan, waarop de buschauffeur vroeg waar we heen moesten en dat we nr 42 nodig hadden. We stappen in. Doordat de buschauffeur niet zo goed Engels kon, wist hij niet precies waar we uit moesten stappen. Op de bus stond ikke i traffic wat buitendienst betekend. Hij kon niet vinden hoe hij de bus op het goede nummer en bestemming kon krijgen. Maar we rijden en ik heb er een goed gevoel over, later op de route stappen er bij een halte van een schooltje allemaal kinderen in de bus om naar huis te gaan. Op advies van de buschauffeur klets ik in het Engels met een paar kinderen. Die mij even later vertellen dat er een paar Nederlandse kinderen in de bus zitten van hun school. Ik loop door de bus naar ze toe en ja hoor wat blijkt goed Nederlands sprekende kinderen. Super enthousiast klets ik met ze en helpen mij en de buschauffeur om de uitstaphalte aan te geven. Ik geniet van de mooie ontmoetingen en inmiddels is het rond 15:00 in de middag en al donker geworden. We komen op de plaats van bestemming waar onze reisbegeleider op ons wacht. word vervolgd.